آرام میروم...

آنچنان آرام که ندانی کی‌ رفته ام...

اما وقتی‌ جای خالیه مرا ببینی‌...

آنچنان سخت رفته ام که...

تمام عمر زمان رفتنم را فراموش نکنی !

    نه اهل دریا بودم...

نه آسمان...

نه زمین...

سبز شدم ریشه به جانت بخشیدم تااهل دلت باشم...

و افسوس که دلت هیچ وقت با من نبود...

خیلـی حــرف اسـت …

کـــه تــــو هـــر روز در گلـــویت...

خــــاری کشنـــده احســـــاس کنــی...

بـــــــرای کســـی کــه...

” بـــدانــــی “

حتــــی یک بــار در عمـــرش...

بــه خــاطـــــــر تـــو ” بغـــض ” هـــم نکــــرده اسـت…

ای روزگار...

من راههای نرفته بسیار دارم . . .

اما با تو یکی ، زیاد راه آمده ام . . .

نه نمیدانی!

هیچکس نمیداند!

پشت این چهره ی ارام در دلم چه میگذرد!

نمیدانی کسی نمیداند!...

این ارامش ظاهر و این دل ناارام

چقدر خسته ام میکند...